A Slice of Life

Deze maand schrijf ik vanuit een stad in het zuiden van India, Coimbatore, waar ik een paar weken verblijf. Ook al is het officieel een stad, het voelt meer als een verzameling aan elkaar geregen dorpen. Mensen kennen hun buren, er is langzaam opgebouwd vertrouwen, en het ritme van het dagelijks leven doet me denken aan Eindhoven, met ook hier achter de stedelijke façade een sterk gemeenschapsgevoel. 

Hier zijn heeft me aan het denken gezet over hoe diversiteit in India werkt. Dat is niet een onderwerp waar veel over gepraat wordt. Lange debatten, campagneslogans of grote vieringen van inclusie het is er allemaal niet. Diversiteit is hier niet een doel om te bereiken, omdat het is er al is; als vanzelfsprekend onderdeel van het dagelijks leven. Met verschillende talen, overtuigingen en gewoontes wonen mensen naast elkaar. En toch lijkt dat samen te gaan. Het gaat niet zonder spanningen natuurlijk, maar er is ook geen groot vertoon. 

Je merkt het in kleine, stille momenten: een winkelier die midden in een zin van taal wisselt zonder erbij na te denken, een bruiloft die rituelen van twee tradities samenbrengt, een straat waar je een moskee, kerk en tempel tegelijk ziet. Niemand kijkt ervan op. Het hoort gewoon bij het straatbeeld. Die vanzelfsprekende omgang met verschillen hier in India valt extra op als je het vergelijkt met hoe zorgvuldig diversiteit in het westen vaak wordt geregisseerd en georganiseerd. Ben ik me in Nederland regelmatig bewust van mijn anders-zijn; in India val ik zonder moeite samen met de omgeving. Zelfs na jaren weggeweest te zijn. Niemand vraagt me waar ik vandaan kom en ik voel niet de behoefte om mezelf uit te leggen. Die stille acceptatie het is gewoon zo-kan zo onverwacht geruststellend zijn. 

Deze weken verstrijken in een prettig traag tempo. Ik sta vroeg op, maak wandelingen onder tropisch groen en lees in de middag, terwijl ik luister naar het ruisen van palmbomen en het roepen van vogels in de verte. Op een dag blijf ik hangen bij een kalender met schilderijen van Raja Ravi Varma. Zijn vrouwen, gevangen in licht en schaduw, doen me denken aan de zachte gloed van Vermeer en het rauwe drama van Caravaggio. Vertrouwd en toch ongrijpbaar, klassiek en filmisch tegelijk. Zoals India zelf: een land dat moeiteloos meerdere stemmingen tegelijk in zich draagt. 

‘Als Amerika een smeltkroes is, dan is India een thali: een selectie van verrukkelijke gerechten in losse schaaltjes. Elk smaakt anders, en ze mengen niet per se met elkaar, maar samen vormen ze een complete en bevredigende maaltijd.’ 

-Shashi Tharoor