Doorprikken, die zeepbel!

Een aantal weken geleden deed ik mee aan ‘Burst your bubble’; een evenement dat tot doel heeft in zeven stappen locals en internationals met elkaar te verbinden. Zo eenvoudig als het klinkt, was het. Bij binnenkomst kwamen de zeepbellen je al tegemoet. Waar de één de bellen probeerde te ontwijken, probeerden anderen ze door te prikken en liepen er dwars door heen of gingen er zelfs van huppelen.

Een vrolijke opwarmer liet ons al snel zien dat wat wij bij een eerste indruk van iemand dachten, natuurlijk niet bleek te kloppen. Hierna begon het echte werk. In groepjes van zes of zeven mensen - locals blauw gelabeld, internationals rood - zochten we onze plek in de ruimte. Wij kregen een opdracht om elkaar op toerbeurt een aantal vragen te stellen, de vragen stonden op onze kaartjes. Een voorwaarde was om echt te luisteren, geen advies of mening te geven en vooral geen oordeel te hebben.

Mijn groepje bestond uit twee Turkse, één Hongaarse en twee Nederlandse deelnemers. Tijdens de eerste vragenronde bleek de opdracht om te luisteren nog wel haalbaar, maar geen advies of mening geven bleek echt een brug te ver. Een oordeel niet uitspreken leek nog wel te lukken, maar als ik eerlijk ben, had ik deze al snel in gedachten. Gaandeweg bleek het toch mogelijk om echt alleen maar te luisteren, we grepen in als advies of mening dreigden.

Het werd een bijzondere avond. Zonder elkaar ooit gezien te hebben ontstond er vertrouwelijkheid, begrip en respect.

Het mooiste moment voor mij was hoe iedereen omging met de vraag waar je je zorgen over maakte. Er viel een hele lange stilte bij één van de deelnemers. Soms kan een stilte heel oncomfortabel voelen, nu leek het een oprechte en gezamenlijke stilte waarmee wij lieten zien dat wij, wat de zorg dan ook was, steun gaven om deze met ons te delen. De allerlaatste opdracht was, met alles wat je nu wist van elkaar, de persoon links van je een persoonlijke aanmoediging te geven. Hier werd duidelijk dat wij echt naar elkaar hadden geluisterd, ik was gewoon ontroerd door de steun die ik voelde.

We eindigden weer als groep en prikten met elkaar een blauwe en een rode ballon door, kaartjes met een boodschap dwarrelden naar beneden, als aandenken aan een bijzondere avond. Het was gelukt; de zeepbel hadden we met elkaar doorgeprikt. Waarom werkte dit nu zo goed? Was het de structuur en de spelregels? Het visueel maken? Los maar toch vast? De bescherming van de kring? De herkenning? Het plezier? Eigenlijk was het dit allemaal. Maar was het voor iedereen? De groep die er was, was eigenlijk zelf ook weer een bubbel; met deelnemers die zelfverzekerd genoeg zijn voor een nieuw avontuur en goed Engels kunnen spreken. Hoe mooi zou het zijn om dit initiatief voor werkelijk iedereen mogelijk te kunnen maken?

Daar moeten we als Eindhovense gemeenschap serieus over nadenken. Iedereen telt toch mee? Wat we in ieder geval alvast kunnen proberen - of je nu een local, international, arbeidsmigrant of statushouder bent - is de ander te zien, er naar te luisteren en je oordeel voor je te houden. En begin gewoon klein. Praat met je buren en je collega, nodig ze uit, ook na werktijd, help elkaar in een winkel, groet elkaar op straat en in het park, maak een praatje en wees nieuwsgierig. Tijd om zeepbellen door te gaan prikken!